Düzenbazlar: Tatsız bir film

25-30 yılda bir aynı filmi görüyoruz. Biri küçük, diğeri büyük üçkağıtçı önce rakip sonra ortak olurlar ve zenginleri dolandırırlar. Bu senaryonun ilk versiyonunda Marlon Brando ve David Niven varmış (Bedtime Story; 1964). Steve Martin ve Michael Caine’li ‘Kirli, Çürük ve Adi’ (Dirty Rotten Scoundrels; 1988) daha başarılıydı. Bu hafta vizyona giren Anne Hathaway ve Rebel Wilson’lı ‘Düzenbazlar’ ise tam anlamıyla bir felaket. Hiç güldürmüyor.

Bir komedi izlerken hikâyeden gerçekçilik beklemezsiniz. Amaç saçmayı hedeflemekse, daha da iyi, absürt komediyi severim. Ama saçma başka abuk sabuk başka. Düzenbazlar saçma değil, saçmasapan.

İşin enteresanı bu senaryodan yapılan üç filmde de muazzam oyuncular yer almış: Marlon Brando, Michael Caine, Anne Hathaway…

BÜYÜK GERİLEME

Anlamakta güçlük çekiyorum, Anne Hathaway gibi A sınıfı bir oyuncu bu senaryoyu okuyup da neden kabul etmiş? Hakikaten iyi bir şey çıkacağına inanmış olabilir mi? Rebel Wilson’ın olayı ise zaten iğrenç, regresif tipleri canlandırmak. Hiçbir sınır
tanımayan, iğrenç ile normal arasındaki farkı bilmeyen bebek-kadın rolleri alanında bir kariyer yapıyor. İşin enteresanı böyle bir regresif yetişkin modelinin Holyywood’da sürekli karşımıza çıkması.

Metis Yayınları’ndan Büyük Gerileme (Die Grosse Regression) diye bir kitap çıktıydı. Siyaset alanındaki sağ popülizmin yükselişine odaklanıyordu kitaptaki yazılar çoğunlukla. Siyasetteki gerilemenin birey üzerindeki yansıması olabilir bu geri (regresif) tipin sinemada karşımıza çıkması.

Sonuç olarak Anne Hathaway için Rachel Evleniyor’u (Rachel Getting Married), Rebel Wilson için ise Nedimeler’i (Bridesmaids) izleyin yeniden veya tercihen.