Hulte*
Emrah Ateş - Yazar**
Anneme… Sebebini boş verin!
Köydeyim;
Hultem evin mutfağında sigara içiyor, evin erkeklerine ayıp olmasın diye. Bizim ailede, kadınların erkeklerle beraber yapamadığı şeylerden biri de budur.
Beni görünce toparlanıyor hultem, oysa elinde büyüdüm sayılır; insan eliyle büyüttüğünden utanır mı hiç? Bir çiçeği büyütür gibi büyüttü oysa beni. Az mı yıkadı leğende, saksıdaki çiçeği sular gibi.
Hultem gözyaşlarını siliyor eliyle. Ağlarken yakalandığına mı yoksa sigara içerken yakalandığına mı daha çok utanıyor bilmiyorum. Onu öyle görünce ben de utanıyorum. Utanmak da hıçkırık gibi karşısındaki insana bulaşıveriyor birden. Rahatsız olmasın diye bir ölü sessizliğiyle uzanıyorum su şişesine. Bardağıma suyu doldurup mutfaktan çıkarken sesleniyor arkamdan: “Gel yavrum gel, hara gidiyorsun?”
Yüzümü dönüyorum hulteme. Beni görünce zorla da olsa gülüyor ya, nasıl seviniyorum. Bir insanı güldürmenin verdiği o mutluluk doluyor içime. Dünyada en uzun yaşayanlar bir başkasını güldürebilenler olmalı zaten.
“Yardımcı olabileceğim bir şey var mı?” diyorum hulteme en şehirli ağzımla. Okuduğum kolejde memleketimle, köye gelince de diksiyonumla dalga geçiliyor zaten.
Belki de bu defa aramızdaki yaş farkını hatırlıyor, “nenen” diyor “heç iyi değil, ”
“Biliyorum,” diyorum, bilmez olmamayı ümit ederek. Dilime birkaç isyan sözcüğü de geliyor ama insan karşısındaki üzgünse eğer ona duymak istediği şeyleri söylemeli; “Allah'tan ümit kesilmez ki hultem.”
“Geçen gün ‘güzel anacım’ diye ses ettim yanındayken,” diyor, cümlenin devamını getiremiyor birden. Suskunlaşıyor, eğiyor kafasını. O sırada birkaç adım daha yaklaşıyorum hulteme. Kafasını kaldırıyor; fark ediyorum; yıllar hultemin de yakasına yapışmış.
“Eliyle tülbetini aralayıp, avucuna gelen saçları gösterdi ve ‘benim güzelliğim mi kaldı a kızım’ dedi,” diyor.
Bir sigara da ben yakıyorum bu sefer. Hultem benden büyükmüş, biri gelir görürmüş, hiçbiri umurumda değil.
* Hulte: Kürtçe teyze.
** Hayat Meyhanesi ve Anı Koleksiyoncusu adlı öykü kitaplarının yazarı