İlk günkü gibi

Hot Thoughts, Spoon diskografisinin dokuzuncu stüdyo çalışması. 1990’lı yılların ilk çeyreğinde kariyerine başlayan bir ekip için 2017 yılında müzik yapmak, hem de yeni olma iddiasını taşıyarak müzik yapmak hiç kolay değil. Onların yeni olma baskısını hissettiklerini sanmıyorum, ama Spoon gerçekten de yeni bir müzik yapıyor.

Başlangıç noktalarından şu ana dek gitarların, davulların ve synth geçişlerinin hiç sesi kısmadan soundun içine yerleştirildiği bir tavırları var. Üstelik kendilerine “siz pop yapıyorsunuz” diyenlere dönüp “dostum sen yanlış anlamışsın” demeyecek kadar da alçak gönüllüler. Gerçi The Radio Dept. vokalistinin yıllar önce bana bu konuda dedikleri hala aklımda: “Albümüm satsın diye çırpınıyor musun? Video çekeyim de daha fazla insana ulaşayım diyor musun? O halde sen de hepimiz gibi pop yapıyorsun demektir.” Bu genellemenin içinde düşünüldüğünde bile Spoon güçlü, deneysel ve başına buyruk bir pop yapıyor.

Albüme adını veren şarkıyla açılışı yapıyoruz. Burası Hot Thoughts’un en vurucu anlarına karşılık geliyor. Bu şarkıyı aylar önce daha ortada bir albüm yokken mail adresimde bulmuştum. O günümün tamamını Hot Thoughts ile atlattığımı hatırlıyorum. İlk sırada böyle bir şarkıya yer vermek Spoon’un bir avantajı. Ama kaydın sonrasına dair beklentiyi yükselteceği için bir sorun da teşkil edebilirdi. “Edebilirdi” diyorum, çünkü Spoon diğer şarkılarda böyle bir baskıyı hissetmiyor bile. İki numaralı parçada ritmi yüksek perdeden devam ettiriyorlar. Özellikle sonlara doğru tempo düşüyor, ama orada da deneysel geçişlerle etkileyici bir rüzgar yakalıyorlar. I Ain’t the One, First Caress, Shotgun, Can I Sit Next to You… Her biri çok sıkı şarkılar.

Açıkçası bir önceki albümleri They Want My Soul’un başarısından hemen sonraki adımda yine bu denli güçlü bir albüm kaydedeceklerine hiç ihtimal vermiyordum. Bana kalırsa grubun lideri Britt Daniel de buna ihtimal vermiyordu. Ama başardılar. Spoon ilk albüm heyecanını yaşıyor Hot Thoughts’ta.