Issızlığın kıyısından bakan resimler
İbrahim Karaoğlu
“Var olma” ve “yer”dir mekân. Ait olma ve ilişkinlik üzerinden, gerçek anlamına bürünür yer duygusu. Çünkü en yerleşik duygumuzdur aidiyet. Kendimizi ait hissettiğimiz yerlerin bize duyumsattığı anlamlarla yüklüdür bilinçaltımız. Ve hangi uzağa gitsek, hafızamızda parsellenen mekân hatıraları “bir rüyanın gölgesi” gibi bulur bizi.
En uzun geçmişini barındıran coğrafyanın tenini; pastoral olmayan, alışılmış mekân algılarımızı sorgulayarak, yarı soyut bir dille sunan ressam İmren İyem Aslan’ın, Çankaya Belediyesi Zülfü Livaneli Kültür Merkezi’ndeki “landscape” adlı, son yapıtlarından oluşan resim sergisini gezdim.
Onun manzara izleğini, pitoresk olmayan (el değmemiş ya da tasarımlanmış doğa vb.) ve doğanın hakikatinden yola çıkarak, gönül sezgisiyle yansıttığı; toprağın tenindeki ıssızlığı, umarsızlığı, yaraları, kırgınlıkları, körelmiş gülümseyişleri, hoyratça ehlileştirilmiş halleri, uçsuz bucaksız yalnızlığı, kutsayan değil sorgulayan bakışlı resimler; geçmişle gelecek arasındaki mevcudun da tutanakları gibi. Ernst Gombrich’in “Denetleyemediğimiz güçler karşısında kendimizi inanılmaz boyutlarda küçük hissettiğimiz anlarda, doğa, insani olan heyecanları yansıtır ve dile getirir.” aforizmasını renklerle, yarı soyut bir sanat diline tercüme etmiş tuvallerinde.
Heba olmuş bir coğrafyanın değişen, dönüşen, tedirgin belleği... Issızlığın ruhu... Doğanın sessiz, yalın, derin iç çekişleri... Kederli masumiyet... Resimlerin içinden bakıyor bize. Birbiri ile ilintili, eklemlenmiş her bir resim. Her biri bütüncül bir yalnızlık alegorisine dönüşmüş.
Paul Cezanne’ın “Manzara benim içimde insanlaşır, düşünen, yaşayan bir varlık haline gelir... Onunla yanardöner bir kaosun içinde kaynaşırım...” söylemini anımsadım sergi sonrasında. Yerel olanı, başka coğrafyaların da olabilecek yeryüzü notlarına dönüştüren, içinden distopik çağrışımlar da geçen resimleri izlemek ve ıssızlığın sesini dinlemek isterseniz “Zülfü Livaneli Kültür Merkezi”nin steril sergi salonu sizleri bekliyor.