Seçmenin dörtte biri

Mutlaka seçim hakkında kelam etmemiz gerekiyorsa, seçimin somut durumda tek kazananı var.

Çoktan seçmeli sistemde kimin neyi seçmesi gerektiği önceden belirlenmişken, bize dayatılan bu yolun dışında bir yol açıp açmamak da bizim inisiyatifimizde. Yok, ben bu düzenin içinde belirlenmiş rollerle bu düzene muhalefet edeceğim, diye ısrar etmenin ne derece boş olduğu, artık sadece düzene muhalif olanlarca değil daha geniş kitlelerce de kabul edilmiş durumda. Düzenin araçlarıyla muhalefet etmenin her durumda yenilgiye yol açacağının anlaşıldığının kanıtı, boykot oranı.

30 Mart’taki katılım oranı yüzde 89. 10 Ağustos’un katılım oranı ise yüzde 74.

Bu düşüşün sebebini sadece “tatilcilerle” açıklamak herhalde mantıklı değil? Öyleyse?

Seçmen neden sandıktan vazgeçiyor?

Oy vermeyen birkaç kişiyle konuştum, şunları söylediler:

“Geçen seçim hevesle oy verdik, oylar sayılmadı, çöpe atıldı, elektrik kesildi, bunlarla olmayınca da YSK imdada yetişti. Her türlü hileyi yapıp kazandılar. E o zaman?”

“İşi kelle hesabına vurduğumuzda biz (AKP’li olmayanlar) kazanamıyoruz, bu belli. O zaman neden seçime meşruiyet kazandırayım, neden kaybedeceğim bir seçime gireyim?”

“Oy vereceğim adayın kazanma şansı yoktu, demek bu seçimde benim söz hakkım yok dedim, sandığa gitmedim.”

“Nasılsa kazanan belli, gitmesem de olur.”

“Benim istediğim aday, aday olamadı. Ben de seçmen olmayı reddettim.”

“Gezi’de sandık mı vardı?”

• • •

Devletin seçmen diye nitelediği 18 yaş üstü yetişkinlerden bazılarının itirazları böyle. Bir de zaten sandığa baştan karşı olanlar var. Sandığa ilkesel olarak karşı olanlarla umutsuz ya da başka umutları olanları toplayınca, seçmenin dörtte biri yapıyor. Bu oran önceki seçimlerle karşılaştırıldığında parlamenter sisteme olan inancın, parlamenter sistemle birlikte çöktüğü görülüyor.

Saçma ve temelsiz demokrasi hamaseti yerine sandık dışında ve sandık hedefli olmayan bir muhalefetin örülmesi için umut doğuyor.

Söz muhalefette...