Yazı mı tenha, hayat mı?

Bir başıma kalmıştım tenhada. Dünyanın bütün ırmakları, gölleri, denizleri kurumuştu. Akşamın ve sabahın, aydınlığın ve karanlığın, acının ve hüznün, hayatın ve ölümün, gurbetin ve sılanın, dostluğun ve düşmanlığın, öfkenin ve sevincin, sevdanın ve karasevdanın, gelmekte olanın ve gidecek olanın sesi kurumuştu.

Bütün dağları ve ovaları, yaylaları ve kışlaklarıyla dünya kurumuştu.

Bir başıma kalmıştım tenhada.

Ne bir böceğin vızıltısı, ne bir kuş kanadının esintisi...

Hiçbir şey yoktu kalbimin çarpıntısından başka...

İnsan, günün herhangi bir vaktinde tek başına, kendi yalnızlığında ne yapar?

Kelimeler halinde düşmüştü bir ak kâğıt üzerine kalbin çarpıntısına değen yalnızlığın hüznü...

Kelimeler bir ‘yazı’ya düşmüştü.

‘Yazı’ da bir tenhalık değil midir?

‘Yazı’ da hayat kadar tenha değil midir?

 

Ayrıca, insanın yazılı ve yazısız kaç hayatı vardır?

Her yaşında kaçıncı hayatını yaşar?

Bir başıma kaldığım tenhada sayfalarında tek bir harfin bulunmadığı bir roman olarak okumaya çalışıyordum hayatımı...

İlk şiirimi ne zaman yazmıştım?

Ergenlik sevgilimin elini ilk, ne zaman tutmuştum?

Dudağım önce saçlarının kokusuna mı değmişti, yoksa omzundaki gamzeye mi?

Adım, ebrusu silinmiş bir damla su olarak duruyordu o kitabın kapağında...

Kuşlardan başka hiçbir varlığın okuyamadığı...

Hangi insan kendi ‘yazı’sını ve ‘yazgı’sını okumak istemez?

Ömründe nice yazlar ve kışlar, ilk ve sonbaharlar geçse de, bu anlamsız harflerin gölgesi ak kâğıtlar üstüne düştükçe yaşadıklarında, yaşamış ve yaşayacak olduklarında ne kadar bir başına kaldığını hatırlamaya çalışacaktır?

‘Yazı’ tenhada kalmak kadar, hatırlamak ve hatırlanmaktır da...

İnsan, ‘yazı’ ile hatırlar ve hatırlanır çünkü...

Bir başıma kalmıştım tenhada...