Yine beraber şarkılar söyleyeceğiz

GÖKHAN TÜRKMEN

“Dünya dönerken ses çıkarır, bilir misin?” yazılı bir not buldum, defterler arasında… Sanırım lise yıllarım falan. Sonraları tiyatro sanatçısı olan bir arkadaşımın yazdığı bir not. Hikayemin yaşına göre, hayli derin. Bu ara karıştırmadığım kitapları, kenarda duran eski defterleri, onarmak istediklerimi karşıma alıp uzun görüşmeler yapıyorum. Yenilediklerime şarkılar yapıp, defterlere devam ediyorum. Yazacak ne çok şey varmış. Meğer beyaz duran duvarlarım bile uğraşırken düşündürüyormuş.

Paylaşmayı ekranlara sığdırdığımızdan beri hep tanıdık gülümsemeler, hep tanıdık yalnızlıklar. Sesini istediğin zaman kısabildiğin bir dünyan var. Beğenmediğinde değiştireceğin, sıkıldığında kenara koyacağın... Onca işin arasında nasıl duyarsın ki yıllardır dönen koca dünyayı. Gelgelelim artık daha çok sesi çıkıyor. “Kesme” dedi, “yapma” dedi, “çalma” dedi, “yakma” dedi. Duyanlar olmadı değil de, paylaşacak daha önemli şeyler vardı. Fakat, günleri güzel kurtardık. Anlık kampanyalar yaptık misal… Kimi kurtardığımızı bilmeden kurtarma simitleri attık, sonra güzel manzaramıza dönüp martılara selam verdik. Böyle sekiz çizdi hayat. Her boyumuzu aşmaya teşebbüs eden müsibeti, ufak çalımlarla atlattık. Öyle sandık en azından. Şimdilerde her gün aynı. Her yol boş. Herkes zamanın çalımlarıyla baş başa.

Kendimle kaldığım son zamanlarda, aldığım dersleri yazıyorum aklıma. Boyadığım duvarlara yansıtıp, yalnız kalmasına hiç izin vermediğim gitarıma yapıştırıyorum. Daha uzun nefesler alıyorum. Meğer her iş geliyormuş elimden. Kendimi unutturmuş koşturmacalar. Yetişme çabaları her geçen gün daha silik yapmış her birimizi.

Döndüğümde daha çok söyleyeceğim, daha yüksek söyleyeceğim. Döndüğümde daha çok sarılıp, daha çok duyacağım.

Şimdilik gidecek bir yerim yok. Söyleyecek şarkılarım, boyayacak duvarlarım ve o tanıdık gülümsemelerim var. Sonrasında yine beraber şarkılar söyleyeceğiz.