Bir modern zaman ilham masalı

Bade BARAN

Mert Tugen’i sayısız çocuk kitabının resimlerinin yaratıcısı olarak tanıyoruz. Burun Giysisi, Lo, Dedemin Bakkalı, Hayalperest Çocuk bunlardan sadece birkaçı. Ve sanatçı şimdi ilk kez okurlarının karşısına resimlerinin yanı sıra metni de kendi imzasını taşıyan kitabıyla çıkıyor: Koruda Bir Konser.

Can Çocuk Yayınları etiketiyle geçen eylül ayında okurların beğenisine sunulan Koruda Bir Konser, bir resimli hikâye kitabı. Kapak, Koru’nun hissiyatını yansıtmak üzere yeşil, kahve-kızıl ağaç çizimleri odağında capcanlı renklerle bezeli ve ana karakter elinde en az kapak kadar renkli gitarıyla merkezde resmedilmiş. Henüz buradan, kapaktan itibaren albeni yaratmanın bilhassa resimli kitaplardaki önemini iyi okurlar takdir edecek.

Kitap, pembe ve mavinin birçok tonunda resmedilmiş bina yığınlarının ve araç kalabalığının olduğu bir şehir tasviriyle başlıyor. Aslında biz metropol insanlarının fazlasıyla aşina olduğu bir sahne... Ana karakterimiz olan çocuk bıkkın şekilde dışarıyı izliyor ve birdenbire, hikâyenin tetikleyici unsuru devreye giriyor: “televizyonda, herkesi dans ettiren birini gördü.”

Başında şapkası, elinde gitarı ve kovboy tarzındaki göz alıcı giyimiyle resmedilen şarkıcı (belki de Elvis Presley?) adeta televizyondan fırladı fırlayacak... Kitabın en etkileyici sahnelerinden biri diyebileceğim bu an çocuğu ekrana kitlenmiş, kendini müziğin büyüsüne bırakmış bir halde görüyoruz. Sonraki sahnede ise çalan şarkıda (“Jailhouse Rock”) çılgınlar gibi eğlenen bir insan kalabalığı… Böylece müziğin kitleler ve kendisi üzerindeki gücünü keşfeden çocuk o gün, bir gitar yapıp insanların içlerini (ve dışlarını) kıpır kıpır edecek şarkılar çalmaya karar veriyor.

Yapım aşaması bittikten sonra gitarını kaptığı gibi salona koşuyor, ilk sahnesi olan koltuğa. Ancak işler beklediği gibi gitmiyor çünkü kimsenin ona kulak verecek zamanı yok gibi görünüyor. Büyükannesi kucağında kediyle uyukluyor; ablası telefona, annesi bilgisayara, babasıysa gazeteye gömülmüş durumda., Ertesi gün, okulda da durum farklı olmuyor; arkadaşları değerli teneffüs vakitlerini ona ayıracak gibi durmuyor. Huzurevindeki yaşlılar şarkısını duymuyor; lunapark ise meğer çoktan terk edilmiş, etrafta şarkısını dinleyecek biri bile yok.

Şansını bu kez şehir merkezinde denemeye karar veriyor çocuk. Fakat herkesin acelesi var; oradan oraya iş güç derdinde koşturan insanlar arasında çocuğu ve şarkısını tek fark eden, bembeyaz bir köpek.

İkisi, şehrin arasında sıkışıp kalan eski ve bakımsız parka doğru yöneliyor; ağaçların dalları kırık, yaprakları çürümüş, yerler çöplerle dolu. Park demeye bin şahit... Yine de sevenleri orada sıklıkla, anıların hatırına.

Ve çocuk bu kez park için şarkısını söylemeye başlıyor; ağaçlar, hayvanlar, insanlar, yani parkın yuva ve hatıra olduğu tüm canlılar için. Bunun üzerine çiçekler canlanıyor, yapraklar yeşeriyor. Öyle ki civardaki kimse bu melodiye kayıtsız kalamıyor. Müziğin yarattığı değişim parkta başlıyor ama orayla sınırlı kalmıyor. Huzurevi, lunapark, okul derken tüm şehir canlanıveriyor. Ve herkes; çocuğun ailesi, park hayvanları, okul arkadaşları, yaşlılar, iş insanları bu koca konsere eşlik ediyor.

Ve kitabın sonu geliyor… Onu anlatmayacağım, siz alıp okuyun! Ama benim en sevdiğim kısım tartışmasız burası oldu.

Mert Tugen bu kitapla, zaman zaman (hatta belki de çoğu zaman) kimse kulak vermese bile müziğimizi ısrarlarla çalmamızın etkisini (hem kendimiz hem de diğerleri üzerindeki) ve önemini, kendi müziğiyle, yani illüstrasyonlarıyla okura anlatıyor. Son sayfada sanatçının biyografisini okuduğumuzda anlıyoruz ki kitabının kahramanı, olasılıkla kendi yaşantısının da kahramanı: ta kendisi.

Metnin ritmi, illüstrasyonlarla ahengi, yurtdışında sıklıkla rastlasak da ülkemizde hâlâ nadiren karşılaştığımız tek yaratıcısı olan eserlerin (yazarı ve illüstratörü bir kitaplar) iyi bir örneğini sunuyor. Elbet tebrikleri sunarken editörleri de (Ceylin Aksel & Mehmet Erkurt) unutmamak gerek.