Ataması yapılmadı korsan taksici oldu
Ücretli öğretmenlik yapan E.B. salgında işsiz kaldı. İş başvuruları yanıtsız kalınca korsan taksiciliğe başladı. E.B., “Öğretmenliği çok özledim” diyor.
Aycan KARADAĞ
Ekonomik krizden etkilenen kesimler arasında eğitimciler önemli yer kaplarken İzmir’de sözleşmeli öğretmenlik yapan ardından işsiz kalan E.B.’nin yaşadıkları, ataması yapılmayan öğretmen gerçeğini gözler önüne serdi. Kadrolu ya da sözleşmeli öğretmenlerin aldıkları maaş bile enflasyonun altında ezilirken 31 yaşında E.B., pandemi dönemi başlar başlamaz işsiz kalmasının ardından korsan taksicilik yapmaya başladı.
6 yıl boyunca liselerde sözleşmeli felsefe öğretmenliği yaptığını aktaran E.B., “Bu sürede devlet memuru olmak için çok uğraştım. KPSS’den yüksek puan almama rağmen olmadı” dedi. Salgın sürecinde maaşının da düşürüldüğünün altını çizen E.B. “Pandemi dönemi başlayınca kısa çalışma ödeneği altında maaşım eksiltildi ve bir süre sonra maaş alamamaya başladım. Kiramı bile ödeyemez duruma geldim. Ailem ve arkadaşlarımın desteğiyle 3-4 ay yaşamaya çalıştım. Pandemi sürecinde bir gevşeme olmaya başladı. Ben de iş aramaya başladım. Ama bulamadım… Sonra bir arkadaşım korsan taksicilikten bahsetti. Başta sıcak bakmadım, ‘Öğretmenim ben’ dedim. En sonunda dayanamayıp, arkadaşıma korsan taksicilik yapabileceğimi söyledim.”
HER GÜN RİSK ALTINDAYIM
Korsan taksicilik işinde yaşadığı sıkıntıları dile getiren E.B., şöyle devam etti: “Her gün risk altındayım. Bunun yanında arabama binen kişiyi tanımıyorum. Onun tedirginliği var. Buna rağmen şu anda bu işi yapmak zorundayım. Aylık asgari ücretin iki katı fazla bir ücret kazanıyorum. Bu rakamlar bile ülke şartlarında yetmiyor. Müşteriler, kadın şoför gördüklerinde ilk başta şaşırıyorlar. İnsan yaptığı işten utanmamalı ama ben korsan taksicilik yapıyorum. Bunu çevreme söyleyemiyorum. Sorduklarında geçiştiriyorum, ‘özel ders veriyorum’ diyorum. Bu durum çok üzücü.”
ÖĞRETMENLİĞİ ÇOK ÖZLEDİM
“Öğretmenlik mesleğini çok özledim” diyen E.B., sözlerini şöyle sonlandırdı: “Öğretmenlik benim için gelecek dokunmak gibiydi. Çocukluğumdan beri öğretmen olmak istiyordum. Şu anda işimi yapamıyorum. Geçenlerde arabama mezun ettiğim bir öğrencim bindi. Ne yapacağımı bilemedim. Beni görünce şaşırdı. Ama hiçbir şey demedi. Akşam eve gidince ağladım. Tekrar mesleğimi yapmak istiyorum. Bunun için yeniden çabalayacağım. Aslında işsiz kalınca özel derslerde denedim ama branşım gereği öğrenci bulamadım.”