Geçmişimiz ve tarihimiz yok oldu

Sibel BAHÇETEPE

Maraş’ın Elbistan ilçesine bağlı Toprakhisar Köyü’nün genç muhtarı 32 yaşındaki Sidar Yıldız, kurduğu dayanışma ve yardımlaşma ağı ile depremde zarar gören köy halkının ihtiyaçlarını karşılıyor, yaralarını bir nebze de olsa sarmaya çalışıyor. Depremde en çok halk dayanışmasının kendilerine umut olduğunu söyleyen Yıldız "Deprem ile geçmişimizi, tarihimizi ve insanlarımızı kaybettik. Ancak halkın dayanışması ve yardımlaşması bize bir olduğumuzu hissettirdi, bizi bu ayakta tuttu” diyor.

6 Şubat Maraş merkezli depremlerin üzerinden 43 gün geçti. Deprem bölgelerinde çadır başta olmak üzere pek çok ihtiyaç hâlâ giderilebilmiş değil. Pek çok yerde yurttaşlar dayanışma ağları ile ihtiyaçlarını karşılıyor. Elbistan Toprakhisarı Köyü’nde, köy konağı adı verilen yerde gelen yardım malzemeleri toplanıyor ve ihtiyaç sahiplerine ulaştırılıyor. Tüm bunların organizasyonu ise muhtar Sidar Yıldaz yapıyor. Yıldız, aslında İzmir Ege Üniversitesi Spor Yüksek Okulu Spor Yöneticiliği ve Elbistan İstiklal Üniversitesi Laborant Veteriner Teknikerliği mezunu. Kendisi de depremzede olan ve Elbistan merkezde bulunan evleri yıkılan Yıldız, hem köyünde, hem de çevre köylerde depremzedelere yardım ulaştırmak için çalışıyor.

ÇOK ACILAR YAŞANDI

BirGün’e konuşan Sidar Yıldız, depremde köylerinde can kaybının olmamasının tek tesellilerinin olduğunu belirterek, "Sadece eski köy evlerinde hasar var ve bazı ahırlar yıkıldı" diyor. Deprem anında yardımların çoğunun halktan geldiğini anlatan Yıldız "Halk, bir olduğumuzu, beraber olduğumuzu, yan yana olduğumuzu ve güçlü olduğumuzu bize hissettirdi. Türkiye’nin farklı yerlerinden Çanakkale’den Trabzon’dan, Sivas’tan pek çok yerden insanlar özel araçlarıyla bize yardım getirdi. Sonraki dönemde devlet yetkililerinden bir kamyon odun ve bir kaç küçük de olsa yardım geldi o kadar. Ama özellikle yardım derneklerden, STK’lerden, yöre dernekleri bize destek oldu" diyerek o dönemde yapılanları anlatıyor.

Toprakhisar Köyü Muhtarı Sidar Yıldız

93 mahallenin olduğu bölgede tek kadın muhtar olan Yıldız, şöyle devam ediyor: "Deprem anında Elbistan merkezdeydim. Birinci depremden sonra ilçede yalnızca 3 bina yıkılmıştı. Evimden de ayrılamıyordum, çünkü yengemin üç aylık ve 3 yaşında bebekleri vardı, korkuyordu. Depremin ardından hepimiz kuzenime ait müstakil bir evde toplandık. İlk depremde Elbistan’daki evimiz yıkıldı. İkinci deprem olduğunda ise şehrin üstünden büyük bir toz bulutu kalktı. Öyle ürkütücüydü ki... Depremin hemen ardından o tozlara doğru koştum. İlk karşılaştığım evin önünde çırpınmaya başladım, ses duymak, birine el uzatmak, yardım etmek istedik. Bir buçuk iki saat kadar o inşaatın başında bağırdık, çağırdık, ağladık, hiç şey yapamadık. Büyük öfke ve korku yaşadık. Sonra birinin aracıyla çarşıya indiğimde gerçekle o zaman yüzleştim. Ben zannediyordum ki sadece oradaki iki evde yıkık var, ama bütün Elbistan’ın yıkıldığını görmek çok trajik bir şeydi. Aile dostlarımızdan, sevdiğiniz insanlardan kaybımız çok. Bence en büyük kaybımız geçmişimiz yok oldu. Şehrimiz yok oldu. İnsanlarımız yok oldu. Zaten göç vermekte olan bir ilçeydik, ekonomik ve nüfus olarak da büyük bir kişiydik. Her açıdan kayıplar yaşadık ama halkın dayanışması umudumuzu diri tutuyor.’’

İNSANLARA İHTİYACIMIZ VAR

Elbistan’da 12 katlı evlerinde depreme yakalanan ve son anda kurtulan Yıldız’ın annesi Meryem Yıldız ise "Psikolojik olarak herkes kötü. Ama halk gelince, dayanışma olunca kendini daha iyi hissediyorsun. Bu nedenle her şeyden öte uzun vadede sohbete, insana ihtiyacımız var" diyor.