Kadıköy’ün Güvercini Tekin Gönenç

KADİR AYDEMİR

Tekin Gönenç’le 1998’de tanıştık. Dönemin etkili mekânlarından Yazı Kitabevi’nde bir araya gelmiştik. Kadıköy’deki şiir-edebiyat ortamlarını yakından takip eden, şiir akşamlarına katılan, mütevazı, sevecen biriydi Tekin Gönenç. Mutlu bir insandı, içindeki yalnızlığı şiirlerle sarmalamıştı. Gençleri önemser, onları yüreklendirirdi. Her zaman gülümsediğini, hiçbir sıkıntısını dışa vurmadığını anımsıyorum. Sohbet ederken yavaş ve nazikçe konuşur, sizi ilgiyle dinler, o eski İstanbul kültürünü ve zarafetini seçtiği kelimelerle bile hissettirirdi. Farklı bir şairdi. Şiirlerimizi ilgiyle okur, fikrini söyler, hatta içindeki genç şairi durduramayıp çantasından yeni bir şiirini çıkarıp okumamız, hatta eleştirmemiz için gösterirdi. Bu olgunluğa sahip çok az yazar-şair vardır. Gönenç, şiirlerini okuyup düşüncelerimizi ilettiğimizde sevinir, asla somurtmaz, kızmaz, gönül koymazdı. Değişik bakış açılarını sever, yeni kuşağı anlamaya çalışırdı. “Siz gençsiniz, sizlerden öğreneceğimiz çok şey var,” derdi bana.

ŞİİRE OLAN TUTKUSU HİÇ BİTMEDİ

O bir Varlık dergisi şairiydi. Şiire olan tutkusu hiç bitmedi ve ömrü boyunca şiiri sevdi, aradı, yaşadı. Kalbimde yeri ayrıdır. En zor zamanlarımda yanımda olan özel dostlarımdan biriydi Tekin Abi. Kadıköy sokaklarında ve sanat ortamlarında Tekin Gönenç’e rastlamak ne güzel şeydi. Yaz aylarında Bodrum’da yaşardı. Yıllar önce Bodrum’da karşılaşmıştık, o an çok şaşırmıştım. İşsizlik günleri, cepte para yok, ne yapacağımı bilmez bir haldeyken birisi koluma girmiş ve “Hadi,” demişti, “gidip güzel bir yemek yiyelim, hem biraz sohbet edelim, özledim seni yahu.” Ne güzel bir gündü.

ZAMAN ONA HAK ETTİĞİ YERİ SUNACAK

Sezgileri gelişkin, yüreği tertemiz bir abimizdi Gönenç. Neden bilmem, tanıyıp sevdiğim insanların hiç ölmeyeceğini düşünürüm hep. Ölüm bizden alamaz onları. Tekin Abi şimdi nereye gitti? Kimse bilmiyor bunu. Yüreğindeki şiirler ve insan sevgisi ne olacak? Bunu da kimse bilmiyor. Tekin Gönenç gibi eski zaman insanları gittikçe azalıyor, tek bildiğimiz bu. Bir güvercin sonsuzluğa havalandığında hepimiz aynı sızıyı hissederiz. Arif Damar, Cenk Koyuncu, Seyhan Erözçelik, Doğan Ergül, küçük İskender, Enver Ercan, Tekin Gönenç. Hepsinin anısı kalbimizde taptaze. Şimdi, Tekin Gönenç’in şiirleri ve sıcacık anıları bir emanet olarak kaldı bize. Zaman, ona hak ettiği güzel yeri sunacaktır, eminim. Kadıköy sokakları, martılar ve bütün dilleri konuşan aşk hiç unutmayacak onun dizelerini.