Savaş karşıtı eylemler ilaç gibi geldi
Kuyruklar ikinci günde de vardı. İmkânı olan bir yerlere kaçmaya çalışıyor. Moskova’daki “Savaşa hayır, Ukrayna düşmanımız değil” eylemi buradakilere adeta ilaç gibi geldi.
İsmail DAYE- Ukrayna Zaporijya’dan izlenim
Dün bu sütunlarda çıkan yazım faşizme karşı ortak mücadele eden iki ülke askerlerinin birbirlerine silah doğrultmalarının hüznü ile noktalanmıştı. Rusya’dan dün akşam gelen “savaşa hayır, Ukrayna bizim düşmanımız değil” sloganları ile kitlesel olarak yapılan gösteriler, bu iki halkın tarihsel bağlarının ne kadar güçlü olduğunun kanıtı gibiydi. Bu görüntüler, eylemler çevremdeki insanlara ilaç gibi geldi. Yüzlerini güldürdü. Rus ve Ukrayna haklarının kardeşliğinin sözde olmadığının kanıtı gibiydi.
HER ŞEY ZORLAŞIYOR
Bugün (dün) koşullar ilk günden de beterdi. Her şey giderek zorlaşıyor. Banka, eczane, marketlerdeki uzun kuyruklar, sıralar daha da uzadı. Yine cep telefonuma internet paketi yükleyemedim. Devlet bankası bankamatiğinin önünde kuyruk vardı. Para çekmenin limitli olduğunu öğrendim. On bin nüfuslu yerleşim yerinde ikinci günde hiçbir markette ekmek yok. Neden ekmeğin gelmediğini anlayamıyorum. Belki askeri bölgelere falan gönderiyorlar. Bir benzin istasyonunda fiyatları gösteren pano kapatılmıştı çünkü benzin kalmamış. Yarın (bugün) gelir mi bilmiyorum. Ortada iki üç gün elektriklerin kesilebileceği söylentisi dolaşıyor.
Zaporijya’dan insanlar kendilerini daha güvende hissettikleri daha küçük yerleşim yerlerine gidiyorlar. Yaşadığım yer ile Zaporijya çalışan minibüslerin seferlerini durduklarını öğrendim. Ayrıca Zaporijya’da da büyük belediye otobüsleri dışında minibüslerin çalışmadığını da öğrendim. Kafede çalışan genç bir kadınla konuştum. Babasının Rus annesinin Ukraynalı olduğunu söyledi. Babası şu an Moskova’da yaşıyor. Babasının sürekli kendisine Bulgaristan a gitmesi için ısrar ettiğini söylüyor. Genç kadın ise burada kurulu bir yaşamı olduğunu 12 yaşında oğlu olduğunu söylüyor ve gitmeyi düşünmüyor. Kendini burada güvende hissediyor.
Zaporijya’dan tanıdığım iş insanları özel olanaklar yaratarak Moldava üzerinden Türkiye‘ye kaçmak için yola çıktılar.
UMUTSUZLUK VE ÖFKE
Yine tanıdığım buranın yerlisi Kiev’de yaşayan insanlar koltuk olmadan tren ile ayakta gidecek şekilde Polonya sınırındaki bir şehre gitmek için yola çıktılar. Amaçları kendilerini daha güvende hissedecekleri Polonya’ya atmak. Zaporijya’da üniversite öğrencisi bir gençten iki gündür haber alamıyorum. Kendi özel arabası ile Odessa üzerinden Türkiye’ye gideceğini söylüyordu, belki benim gibi cep telefonuna internet yükleyemediği için bağlantı koptu. Halkta büyük bir umutsuzluk, öfke var. Kendilerini savaşa sürükleyenlere karşı.