Umutsuzluk Oteli

NICOLA ZOLIN - YUNANİSTAN

Yunanistan’ın kontrolündeki On İki Ada’ya gelen göçmen sayısı son haftalarda büyük oranda arttı. Çoğunluğu ülkelerinde savaşlardan kaçan Suriyeli, Iraklı ve Afganistanlılar daha iyi bir gelecek için Avrupa’ya ulaşma hayallerini gerçekleştirerek bu adalara vardı. Göçmenlerin büyük kısmının yolculuğu geçen ay, yaşadıkları kentlerde başladı. Suriye’den gelenler önce Lübnan’a, ardından Türkiye’ye ve son olarak Bodrum ve çevresindeki yerleşim birimlerinden On İki Ada’ya ulaştı.

Leros gibi birkaç adada sığınmacılar yasal belgelerini almakta sıkıntı yaşamasa da İstanköy’de (Kos) durum farklı. İstanköy’ün küçük polis karakolu, sığınmacı sayısıyla başa çıkmada zorluk yaşıyor. Her gün yaklaşık 50 sığınmacının işlemlerinin yapıldığı karakola günde 200 sığınmacı geliyor. Bu nedenle belgelerini alamayan sığınmacıların büyük kısmı, işlemleri yapılana kadar adada beklemeyi tercih ediyor. “28 gündür İstanköy’de belgelerimizi almayı bekliyoruz” diyor Afganistan’dan üç çocuğu ve eşiyle birlikte gelen Mahmut, “Bize birkaç gün içinde geçici izin belgelerimizi vereceklerini söylediler ama hâlâ alamadık. Ne yapacağımızı bilmiyoruz”.

TİKSİNEN TURİSTLER
Ada ekonomisinin merkezi olan turizm sektörü temsilcileri adada sığınmacıların varlığından rahatsızlık duyuyor. Örneğin İngiliz Daily Mail gazetesindeki bir makale, Britanyalı turistlerin güneşlenmek, rahatlamak ve macera dolu gece hayatı yaşamak için geldikleri adada sığınmacıları görmekten tiksindiğini, onların gerçekliğiyle karşılaşmaktan iğrendiklerini anlatıyordu.

Sığınmacılar ise kıtanın kuzeyine doğru yapacakları yolculukta karşılaşacakları zorluğun daha az olacağını düşünüyor. “Buraya kadar geldik ve en büyük zorlukların geride kaldığını düşünüyorum” diyor yakın bir arkadaşıyla Şam’dan yola çıkan Muhammet.

Muhammet ve arkadaşı, eskiden ismi Kaptan Elias Oteli olan terk edilmiş bir binada kalıyor, diğer pek çok göçmenle birlikte. Kırık camlar ve pis bir zemine sahip bu terk edilmiş binada yere serdikleri yorganların üzerinde tıkış tıkış yatmalarına binanın sahipleri şimdilik itiraz etmiyor. Suriye’nin Halep kentinden gelen ve ülkesini geride bırakmanın acısını hâlâ yaşayan 22 yaşındaki Ahmet “Başlangıçta bir otelde kalıyordum” diyor, “Ama param hızla tükenmeye başlayınca buraya geldim”. Ahmet iç savaş başladığında bir süreliğine tutuklanarak hapishanede kalmış ve İngilizce’yi hapishanede öğrenmiş. “İzin belgelerim çıkana kadar bu binada kalmaya devam etmekten başka çarem yok” diyor. Ülkesindeki savaş bitene kadar Almanya’da yaşamak isteyen Ahmet’in kaderini paylaşan pek çok göçmenle dolu kaldıkları bina. Daha iyi bir gelecek için şu an içinde bulundukları kötü koşullara katlanıyorlar.

ÇOCUKLAR HASTA
Umutsuzluk Oteli’ne dönüşen bu binada kalan ailelerin en büyük sıkıntısı kırık camlardan giren soğuk rüzgar ve elektrik, su gibi temel ihtiyaçlarını karşılayamamak. Parası olanlar çevredeki bakkallardan yiyecek alabiliyor fakat göçmenlerin çoğu gününü tek bir öğünle geçiriyor. Ailelerin en büyük korkusu ise hijyen koşullarının her geçen gün daha da kötüleştiği bu binada çocuklarının hastalanması.

İstanköy’ün turistik merkezindeki bir köprünün altındaki çimenlikte yaşamaya başlayan Suriyeli bir aile “Kaptan Elias Oteli’nde kızımızı hastalıklardan koruyamadığımız için buraya geldik. İçeride çok fazla insan var ve ortam yaşanmaz hale gelmişti” diyor. Fakat polisler sokaklardaki tüm sığınmacıları Kaptan Elias’a veya kurulmakta olan göçmen kamplarına götürmek için devriye geziyor.

Sınır Tanımayan Doktorlar, yerel gönüllüler ve STK’ler Kaptan Elias’ın önüne kurdukları çadırlarda sığınmacıların sağlık durumlarını izlemek ve ihtiyaç sahiplerine yardım etmek için emek harcıyor. İstanköy’deki yetkililerin umursamaz tavırları nedeniyle sığınmacıların tek desteği, kendilerine yardım eden gönüllüler.

Çeviri: Onur Erem