İzmir'de 'Şiir adaletsizliğe karşı' etkinliği
Şair Ataol Behramoğlu ve eski CHP Milletvekili Zeynep Altıok Akatlı'nın katıldığı 'Şiir adaletsizliğe karşı' etkinliği, İzmir Alsancak Vapur İskelesi'nde gerçekleştirildi.
Zeynep Altıok Akatlı'nın sosyal medya hesabından duyurduğu etkinlikle ilgili, "TYS ve Konak Kent Konseyi'nin 'Şiir Adaletsizliğe Karşı' etkinliğine katıldık. Yaşadığımız en karanlık günlerin sığınağı şiir. Şiir hissetmek, farketmek, paylaşmak, direnmek... 2011 yılında bir Temmuz Cumartesi'sinde Sivas Katliamı'nın adaletsizliğinin son bulması için Cumartesi Anneleri ile birlikte seslenmiştik. O gün o meydanda Sivas Katliamı'nda yitirdiğimiz Behçet Aysan’ın kayıplarını arayan Plaza del Mayo Anneleri için yazdığı 'Beyaz Başörtülü Kadınlar' şiirini okumuştum. 23 yıl sonra bugün Cumartesi Anneleri'nin adalet için seslendiği meydan onlara yasaklandı. Ülkemiz 90’ların karanlığına sürüklendi. Ben bugün bir kez daha 25 yıl önce Sivas'ta yakılarak öldürülen Behçet Aysan'ın o şiirini annelerimiz için okudum" ifadelerini kullandı.
"Barış ve adalet özlemimize yine iyiliği ve şiiri pusula ettik" diyen Akatlı, "Usta şair sevgili Ataol Behramoğlu, Hidayet Karakuş, Tuğrul Keskin ve İzmirli şairler şiirlerini okudular. Düş Gezginleri şarkılarıyla eşlik ettiler. Ataol Ağabeyim, 'Yaşamak görevdir bu yangın yerinde' dizesiyle biten şiiriyle Behçet Aysan’a, babam Metin Altıok’a, Cumartesi Annelerine, bu ülkenin faili meçhul cinayetlerle öldürülen aydın ve sanatçılarına ve tüm adalet bekleyen mazlumlarına seslendi. Örgütlü kötülük özgür düşünceyle, özgür sanatla ve şiirle yenilecek! Diremişimiz, mücadelemiz yolmadan umutla ve paylaşarak sürecek!" dedi.
Akatlı, paylaşımında etkinlikte okuduğu Behçet Aysan'ın "Beyaz Başörtülü Kadınlar" adlı şiirini de paylaştı.
Akatlı'nın okuduğu 'Beyez Başörtülü Kadınlar'* şiiri şöyle:
sıcak bir ağustos gecesi, cordoba
uykuya hazırlanmakta, tıp öğrencisi
jose antonio yeni ayrıldı arkadaşından
şehrin ortasından kenar mahallelere
giden son otobüse koşarak bindi.
mavi bir yıldız bir işaret fişeği
gibi indi
gökyüzünden çok aşağılara.
ve jose antonio
düşündü ansızın sevgilisini.
otobüs sarsılarak duraklardan
kalktıkça, uykusu bölünen
yorgun işçiler birer birer gittiler
ağır homurtularla otobüs
ağaçlı tepeyi aştı
bir tek yolcu jose antonio kalmıştı.
saat 23.45, bir çam dalı ıslık çalmakta
karşı balkondaki komşu kadın telaşla
içeri girdi ve ışıklar silindi.
hiçbir şey anlamadı jose antonio
güz yaklaşıyordu, hüzün ve sınavlar
bahçe kapısını yavaşça araladı, sabah
suladığı sardunyaya baktı.
yüreğinde o güne kadar yaşayamadığı bir
telaş, hemencecik gidip yatağa uzanmak
günün son sigarasını yaktı.
anası babası ve öğrenci kardeşi
uyumuşlardı, pencereler karanlıktı
anahtarı cebinden çıkardı
ne çok ışık hepsi yandı
ağaçların arasında otomobil farları
jose antonio şaşırdı
silahlar üzerine doğrulmuşlardı.
saat 02.25, kenar mahalledeki evin içi
bütün kitapları yerlerde
şiirler, ders notları, mektuplar
ve fotoğraflar, söyle bu resimdeki kız kim
ya bu sakallı arkadaşın
bildiriler nerde
söyle söyle söyle söyle
sandıklar boşaltılmış, anasının çeyizleri
dolaplar, mutfak rafları, tabaklar
yataklar yırtılmış, delik deşik.
o gün ilk defa jose antonio
ilk de and dağlarını ne zaman
görmüştü
küçük
bir çocukken babasıyla
oğlum demişti özgürlüğü halkın
işte bu dağlar kadar
peki şimdi niye ağlıyorsun baba.
bir gün sonra sabah, toplama kampı la perla
çok erken saatlerde beni hücreden
aldılar, gözlerime siyah bezden bir bant
taktılar, bir aracın arka koltuğuna
boylu boyunca yatırdılar,
-fısıltılar.
hareket ettik, korna sesleri duyuluyordu
cordoba' nın kalabalık caddelerinden
birisine çıktığımızı anladım.
o dakika gittikten sonra durduk
-küfürler.
yere basmam söylendi, bastım, eğil dediler
eğildim, yürü dediler yürüdüm.
ayakkabılarımın bağı hücrede alınmıştı
kalemim, saatim, gözlüğüm.
ayak sesleri çoğaldı
ve silah şakırtıları.
kan ter ve sidik.
görmek duymak dokunmak koklamak tatmak
sedef karanfil şarkı kadife ve tarçın
unutulmuştu.
gözetleme deliği olan demir kapılı
bir odada.
gözetleme deliği olan demir kapılı
bir odada.
üzerime kanlı bir pijama giydirdiler
ayaklarım
zincirle birbirine bağlandı
ve ellerim
kenarları yüksek
tahtadan yatağa yatırdılar.
duvar.
gözetleme deliği olan demir kapılı
bir odada.
on iki gün sonra
jose antonio da
desparecidosdu.
yedi yıl geçtikten sonra, plaza de mayo
yürüyorlar alana doğru
binlerce beyaz başörtülü kadın
ve binlerce yitik fotoğrafı
genç yaşlı kız erkek
binlerce desparecidos.
analar ve anılar
eşler kardeşler çocuklar
geri istiyoruz onları
geri istiyoruz onları.
şu bıyıklı
manuel, öğretmendi
arkada hudeibro, maden işçisi
jose parrada, santiago nattino
ve işte jose antonio'nun annesi
elinde oğlunun kocaman bir resmi.
geri istiyoruz onları.
-jose antonio benim.
*beyaz başörtüsü: Arjantin'de binlerce kayıp annesinin protesto gösterilerinde kullandıkları, dönemi yargılayan simge.
la perla: Cordoba kentindeki toplama kampı ve işkence merkezi. Aynı zamanda inci anlamına geliyor
desparecidos: Arjantin'de kayıplara verilen ad.
plaza de mayo: Mayıs alanı. Her yıl darbe yıldönümünde kayıp annelerinin protesto gösterileri için toplandıkları yer.