Sesi biraz daha açar mısın?
Royal Blood ilk albümünü yayımladığında takvimler 2014’ü gösteriyordu. Rock & roll tavrına 1970’ler sınırından yaklaşıp akılda kalıcı sesler ihtiva ettikleri o albümün ardından çalmadıkları majör festival kalmadı. Sanırım onlar için o süreçte gerçekleşen yüzlerce canlı performanslarını göz önünde bulundurarak “çıktıkları seviyeyi bir daha düşürmediler” yorumunda bulunmak doğru olacaktır.
Mike Kerr ve Ben Thatcher ikilisi tam üç yıl aradan sonra ise yeni albümünü müjdeledi. Geride kalan ay servis edilen bu ikinci albümleri How Did We Get So Dark ismini taşıyor. En başta şunu söylemeliyim: Sound olarak gevşemeyen ve ilk albüm kadar olmasa da yine güçlü kalmaya özen gösteren zinde bir uzunçalar var karşımızda. Eğer rock & roll’un sahici kanadıyla aranız iyiyse Royal Blood’ın bu yeni çalışması size iyi gelecektir. Kısa şarkılar ve tekrarlardan uzak kalmaya çalışan enstrüman geçişleri… How Did We Get So Dark’ın formülü aslında çok net. Neyse o olmaya özen gösteriyor.
Albüme adını veren şarkıyla açılışı yapıyoruz. Yüksek tempodan salt müzikle kendine sağlam duvarlar ören bir şarkı bu. Denizaltı sinyali gibi kulağınızdan sekip kaybolan geri vokaller için uzun süre kafa yorduklarını okumuştum bir yerde. Şarkının son dakikasından bahsediyorum. Uğraştıklarına kesinlikle değmiş. How Did We Get So Dark albüme sadece adını bağışlamıyor. Aynı zamanda içeriğin en iyi şarkısı. Ardından gelen Lights Out grubun ilk albümünden çıkmış bir parça gibi. Çok sıkı ve sert. Hiçbir anında boşluk yok. Sonraki üç şarkı I Only Lie When I Love You, She’s Creeping ve Look Like You Know da benzer seviyede. Bu üst perdeli beş şarkıdan sonra albüm adım adım düşüyor, ancak başlangıç noktası o kadar yüksek ki on numaralı şarkı Sleep’te bile tüm dikkatiniz onlarda.
Kariyerine görkemli şekilde giriş yapan Royal Blood ikinci albüm baskısından da yara almadan çıkıyor. Onların en büyük düşmanı henüz iyi sözler yazamıyor olmaları. Ama şu dedikleri doğru: “Bu müzikte enstrümanlar konuşur.” Tıpkı Led Zeppelin’de olduğu gibi.
