Şimdiye tutun

İlk albümünü 2014 yılında çıkaran Julie Byrne bu ikinci uzunçalarında bize oldukça kişisel hikâyelerden bahsetmeyi tercih etmiş. Çoğu şarkıda sadece onun sesini ve sadece onun gitarını duyuyoruz. Sakin, gizli ve biraz da şehirden uzak bir albüm Not Even Happiness.

Bu albümün gizli oluşu elbette Julie Byrne ile bizzat bağlantılı. Müzisyen adına açılmış herhangi bir resmi sosyal medya hesabı bulunmuyor. Günümüzde özellikle facebook ve twitter’ın müzisyenler için önemini belirtmeme sanırım gerek yok. Çok fazla röportaj da vermiyor Byrne. Müziğe dair bir TV ya da radyo programında on dakikalık sohbet için bekleme sırasına adını yazdırmak hala bu sektörün yozlaşmış bir kaderidir. Bunun dışında kalmaya çalışmak nereden baksanız tuhaf ve bir o kadar da etkileyici. Byrne şarkılarını, albümlerini öne çıkarıp geride durmayı tercih ediyor. Bu hareketin ne kadar samimi ya da ne kadar alternatif sahne reklamı olduğu sorusuna net bir cevap bulmak ilk başta çok zor. Ama ben albümü dinlediğimde Julie Byrne’nin samimiyetine inandım.

Not Even Happiness’a kulak verdiğinizde Byrne’nin o an sadece sizinle konuştuğunu, bunları sadece sizin duyduğunuzu hissediyorsunuz. “Sesimi takip et, tam olarak buradayım” sözleriyle başlayan açılış şarkısı Follow My Voice’tan dört numara Natural Blue’ya, son perdede ses veren I Live Now as a Singer’dan altıncı sıradaki Morning Dove’a kadar sade ve dinlendirici bir albüm Not Even Happiness. Öne çıkan bu dört şarkı için söylemiyorum bunu. Toplam dokuz şarkılık albüm derinliği olan kanallara sirayet ediyor.

Adına ister indie folk deyin, ister pop, ister akustik pop. Fark etmez. Günümüzde bu ayrımlar “ben çok biliyorum”cular tarafından sürekli dillendirilse de kategoriler her zaman her şeyi açıklamak için yetmez. Kategorilerin dışında ama hayatın tam içinde bir müzik bu. Julie Byrne ile tanışmanız gerekiyor.

4/4