Umut arayan zor şarkılar

Amerikalı şarkıcı ve söz yazarı Josh Tillman bir süredir müzik kariyerini Father John Misty mahlasıyla sürdürüyor. Sanatçının yeni stüdyo albümü Pure Comedy kısa süre önce yayımlandı. Toplamda on üç şarkının ses verdiği Pure Comedy karanlığı gösteren, gündemle dalgasını geçen ve detay hikâyelere ağırlık veren bir kayıt. Şunu ayrıca belirtmek gerek: Tillman bu yeni çalışmasında bilerek zorlaştırdığı sert şarkılarda geziniyor.

Father John Misty, şimdilerde geçmiş dönem şarkılarının benzerleri için uğraşmıyor. Pure Comedy’nin başka bir gündemi var. O artık otuz beş yaşında ve hayatının farklı dönemlerinde hissettiklerini hâlâ gün gibi hatırladığını, onlardan beslendiğini söyleyen bir müzik insanı. Bununla beraber onun yeniliklere açık olan bir kişiliği var. Yeni albümündeki şarkılar da o kişiliği yansıtıyor.

Pure Comedy için genel olarak karanlıkta duran bir albüm diyebilir miyiz, emin değilim. Albüm modern hayata dair eleştirilerini daha ilk şarkıdan başlayarak bir bir sıralıyor ama ritmine umudu katmayı da unutmuyor. Her korkunun geçici olduğunu hatırlatması bunun kanıtı. Pure Comedy’nin bugünden değilse bile yakın gelecekten umudu var. Tam da bu noktada Tillman’ın bir röportajına gidelim: “Müziğin olmadığı yerde karanlık vardır. Eğer müziği duyuyorsan ışığa ihtiyacın olmaz.”

Tillman yaşamının son günlerinde Leonard Cohen’in yaptığı gibi hayatı sorguluyor. Pure Comedy’nin aynı adlı kalabalık video klibinde yansıdığı kadarıyla Trump’ı sorguluyor. Ama Pure Comedy’nin meselesi bir şeylerden hesap sormak değil. Father John Misty gözünü hiç kırpmadan tüm bu yaşananlardan dolayı hissettiklerini aktarıyor sadece. Bunu yaparken de enerjisini yer yer kaybettiği anlar oluyor.

İçerikten Total Entertainment Forever, Leaving LA, In Twenty Years or So ve Ballad of the Dying Man adlı şarkılara ayrıca dikkatinizi çekmek isterim. Efektif, eleştirel ve oldukça içten parçalar her biri. Ama albüm dört şarkıdan değil, on üç şarkıdan oluşuyor. Pure Comedy’nin ortalarına doğru geldiğinizde artık sıkıldığınızı hissediyorsunuz. Kayıt boyunca sözlerle o kadar çok şey anlatmaya çalışılıyor ki, söz konusu müziğin etkisi kayboluyor. Pure Comedy geneliyle vasatın altında değil, ancak sound olarak yetersiz kaldığı çok açık.