L.Tolstoy’a göre insan (110 yıl sonra süzülüm)
Dünya denen gezegende toprak ürünleriyle geçinen yaratıklar var. Toprağı öyle bölmüşler ki...
Toprağı öyle bölmüşler ki
emekçiler nicedir acı çekerken
en çok yararlananlar
çalışmayanlar.
Bu yaratıklar birçok aile arasından birini seçip
başa geçirir, köle olurlar.
Seçilen hepsinin en kötüsü, en aptalıdır.
Ama seçip boyun eğenler
onu her fırsatta över.
Bu yaratıklar bir sürü farklı dil konuşur,
anlaşamazlar.
Çatışma nedenlerini kaldırmak yerine,
devlet denen örgütler kurar,
onlar uğruna çatışırlar,
öldürür, ölürler.
Bu yaratıklar
hayatın anlam ve amacını izah için
hayalî bir üstün varlık uydurmuştur.
Bu varlık
sahip olmak istedikleri niteliklere sahiptir.
Hayalî varlığı hoşnut etmek için
gereksiz yollara başvururlar –o emeği
doymak için kullanmak varken.
Ana-babalar çocukların
Tanrı denen bu hayale inanıp
aldanarak yaşaması için
masallar uydururlar:
O varlığın dünyayı nasıl yarattığı
türünden masallar.
İnanmayanı dışlar, hattâ öldürürler.
Bu yaratıklar tuhaf bir yolla ürer -çirkin sayıp
göz önünde yapmaktan kaçınırlar.
Çoğu kendini keyifle zehirler.
Uçsuz bucaksız topraklar boşken
otuz katlı bina yaparlar.
Daha iyi ulaşım yolları yerine
az sayıda yaratığın
daha hızlı gitmesine çalışırlar.
Salakça laflara ‘şiir’ veya ‘kanun’ derler.
Aklını kullanan biri çıkarsa
korkup kızarlar.
Yasak ve cezaya başvururlar.
Çarmıha gerer, asar, yakarlar.
O akıllının sözleri yasaklanır, unutulur.
İşte o zaman onu övüp yüceltirler.
Bu tuhaf yaratıklar kendilerine ‘insan’ der.