Üçünüze de mutlu yıllar

Şubat ayının son haftası çok sevdiğim insanların doğum gününe denk gelir.

27 Şubat biricik oğlum Serhan’ın, 26 Şubat ise Ferhan Şensoy ve Deniz Gezmiş’in doğdukları gündür. (Deniz Gezmiş'in doğum günü kimi yerlerde 27/28 Şubat olarak geçse de Can Dündar’ın Abim Deniz kitabında Deniz Gezmiş’in ağabeyi Hamdi Gezmiş, Deniz Gezmiş’in doğum gününü 26 Şubat olarak belirtmiştir.)

Kaybettiklerimizin acısı bu özel günlerde daha bir oturur içimize.

Serhan yaşasaydı 42 yaşında olacaktı. Ferhan Şensoy 73 Deniz Gezmiş ise 77.

Gidenlerle birlikte bir türlü yanıtlanamayan sorular girer hayatımıza. İlk başlarda inkâr, ölümü kabullenememe, üzüntü, özlem, öfke sonrasında boşluk, sıkıntı, hiçbir şeyden zevk alamama, umutsuzluk, çaresizlik. Bunlara zaman zaman pişmanlık duygusu da eklenir ki sanırım başa çıkılması en zor olan da budur. Ben ne Serhan’la ne de Ferhan’la en ufak bir kırgınlık yaşamadan ayrıldım.

Serhan hâlâ elinde lacivert montu, sırtında gitarı Kadıköy Aandolu Lisesi’nden Bahariye’ye doğru kahkahalar atarak, etrafa neşe saçarak yürüyor, Ferhan ise her oyundan önce toplandığımız kulisteki kocaman dikdörtgen masanın en ucunda sigarasını içerek hepimizin ona hayran olduğunun farkında değilmiş gibi hal hatır soruyor, oyun vakti yaklaştıkça heyecanını bastırmak için sağa sola muzipçe talimatlar veriyor.

Deniz Gezmiş ise 50 seneyi aşkın bir süredir her Hıdırellez'de, her 1 Mayıs’ta, her 8 Mart’ta ve 1 Eylül’de tüm devrimcilerle birlikte türküler söylüyor, halaylar çekiyor. Bir yanında Yusuf Aslan bir yanında Hüseyin İnan’la omuz omuza.

Şu anda sabahın altısı. Böyle özel günler yaklaşınca ne kadar yıl geçerse geçsin insanda ne uyku kalıyor ne de keyif.

Şimdi Serhan için Pink Floyd’dan “Wish You Were Here”ı dinliyorum. Birazdan Ferhan Şensoy'un şiirinden amcanın bestelediği “Yıldızlar Da İsterim”, son olarak da Deniz Gezmiş’in idam edilmeden önce son arzusu olarak istediği Rodrigo’nun Gitar Konçertosu olarak bilinen “Concierto de Aranjuez”.

Konçerto yüzbinlerce kişinin öldüğü İspanya İç Savaşı’nı, cephelerde faşizme karşı direnen devrimcileri ve faşist Franco rejiminin İspanyol halkına yaptığı zulmü anlatır. Bu yazıya konu olan üç değerli ismi saygı ve seygiyle anıyor, doğum günlerini oğlum Serhan’a yazdığım “Özlemişim” şarkısının sözleriyle kutluyorum.

“Unutmuşum her nedense / Yaptığımız son konuşmayı

Aklım sendeydi oysa / Duymamışım laflarını

Kuş gibi uçmuş gibi kaçırdım / Parmaklarımın arasından

Aynı söze takılıp kalmaktan

Gel otur şöyle iki çay söyle  / Özlemişim sözlerini

Gel otur şöyle bak gözlerime / Özlemişim gözlerini

 

Senden sonra kapatmışım / Evdeki tüm perdeleri

Aynalara bakmaz oldum / Seni yanımda görmeyeli

Ses gibi nefes gibi kayboldun / Seni arayıp bulamayınca

Yerine bir şey koyamayınca

Rüyama girsen hiç uyanmasam / Özlemişim dokunmayı

Bir sürpriz yapıp aniden gelsen / Özlemişim sarılmayı