Aslan’ın ne tadı var ne tuzu

O ne ilk yarıydı öyle. Sonrasında arka arkaya Amelie, Intouchables ve Pek Yakında filmini izleseniz bile sizi hayata döndüremez o derece. 0-0 bitmiş Lecce-Cagliari maçını banttan izlerken bile daha fazla heyecanlanabilirdiniz. 2010 Dünya Kupası’nda 0-0 biten Cezayir-İngiltere maçından sonra İngilizlerin meşhur arka sokak dergisi When Saturday Comes maç yazısına sadece şunu not düşmüştü: Christ! (Tanrım). Ben de bunu yazmak istedim açıkçası o ilk yarıdan sonra. İki takımın kaleyi tutan şutu yoktu ve ev sahibi Galatasaray’ın ilk şutu, başlangıçtan yarım saat sonra Chedjou’nun tribünlerin ikinci katını vurma denemesiyle gelmişti. Maçın ikinci yarısında Galatasaray’ın rakip sahada daha fazla görünmesinin tek bir sebebi var aslında. Konyaspor’un sebebi anlaşılmayan şekilde oyunu kendi sahasında kabullenmeye başlaması. Daha önce bu sayfalarda yazmıştık. İç sahada ya da deplasmanda, pas yüzdesi yüksek, oyun konsantrasyonunu kaybetmeyen ve defansında büyük boşluklar vermeyen her takım Galatasaray’ı mağlup edebilir bu sezon. Bu sebeple karşılarında bu kadar kırılgan, organize olamamış ve oyun planını ligin yarısı geçilmişken dahi oluşturamamış bir takım bulan Galatasaray’ın rakipleri neden oyunu kendi sahalarında kabul ederler anlamak zor.

Galatasaray’dan sezon sonuna kadar bundan daha fazlasını beklemek yanlış olur. Üstelik bu takımın, bugünkü duruma gelme ihtimali henüz 7 ay önce duble yaptığında dahi hissediliyordu, zira bir takımın şampiyonluğununun en büyük mimarı kalecisi ise uykunuzdan uyanmanız gerekir. 7 ay sonra gelinen yer adeta bir ders niteiliğinde. Saha içinde, saha kenarında ve yönetim kademesinde topyekün bir gerileme. Ekonomik ve sportif başarı anlamında içinde bulunduğu sezondan hiçbir şey beklemeyen bir hale gelen Galatasaray bu sezon oynayacağı derbilerde şampiyonluk için değil, şampiyonu belirlemek için mücadele edecek. Son 1 ayda UEFA kademesinde olanlar sonrası, yönetim kurulunun önümüzdeki birkaç yılın planlaması için nasıl adımlar atacağını ise göreceğiz.