Filede 2023’ün enleri

Belirtelim liste çok fazla Türkiye ağırlıklı, ama bunun milliyetçilikle değil eldeki kupalar ve başarılarla alakası var. Ulusal takımlar düzeyinde potansiyel 3 altın madalyanın 3’ünü de kazanan, bu turnuvalarda oyuncuları rüya takım ve MVP ödüllerini süpüren, kulüpler düzeyinde en büyük 2 kupanın 2 finalinde de 2 takımı bulunan bir ülkenin listeyi domine etmesinden daha doğal bir şey olamaz.

• Yılın takımı–Türkiye: Açıkçası buraya bir kulüp takımını seçmek çok zordu. Türkiye’den Vakıfbank ve Eczacıbaşı yılı 2 uluslararası turnuvanın 1’inde final 1’inde şampiyonluk elde ederek kapatırken kendi liglerinde şampiyon olamadılar. Imoco Conegliano ve Fenerbahçe ise liglerinde şampiyon olurken uluslararası turnuvalarda zirveden uzaktılar. Bu yüzden bu sene için çok daha ikna edici olması açısından Türkiye’ye ayrıcalık yaptık. Yıllar boyu özlemini çektiğimiz şampiyonlukları ardı ardına kazanırken en büyük dileğimiz, gelecek yıl bu satırları yazarken olimpiyat şampiyonu bir takımdan bahsedebilmek.

• Yılın Baş Antrenörü – Daniele Santarelli: VNL şampiyonluğu sonrası yazdığım yazıda onu İtalyan aktör/yönetmen Roberto Benigni’nin enfes filmi La Vita e Bella’nın başkahramanı Guido Orefice’ye benzetmiştim. Hayattaki negatiflikler değil pozitifliklere odaklanan, etrafına neşe saçan, tutkulu, yakınlarına aşkla bağlı ve komik aile babası. Turnuvalar sırasında, işine ne yarayacaksa planlarını o yöne doğru kaydıracak ve gerekirse birkaç kez oyuncu varyasyonu değiştirecek kadar pragmatist, ama aynı zamanda bu pragmatistliği sırasında oyuncuların kendisine duyduğu güveni hep sağlamlaştıran Santarelli, kadrodaki oyuncuların stres katsayısını artırmak bir yana, kadroya almadığı oyunculara bile kendisi hakkında olumlu cümleler sarfettiriyordu (Tuğba İvegin örneğinde olduğu gibi). Şu anda Türkiye ve Imoco ile 41 maçlık bir galibiyet serisi de olan antrenör, bu süre zarfında tam 6 kupa kazandı. Kendisi ayrıca ulusal takımlar kapsamında düzenlenen son 3 kupanın da şampiyonu (2022 Dünya Şampiyonası, 2023 VNL ve 2023 Avrupa Şampiyonası)

• Yılın pasör çaprazı ve en değerli oyuncusu – Melissa Vargas: Melissa Vargas’ın Türkiye formasını giymeye başlayacağı an çok büyük bir sabırsızlıkla beklendi, 2022 yılından beri. Herkes, yıllarca kıyısından döndüğümüz altın madalyaya ulaşmak için böyle bir oyuncunun eksik olduğunu ve Küba asıllı pasör çaprazının bu eksikliği kapatarak bizi zirveye ulaştıracağını düşünüyordu ve dolasıyla da beklentiler çok büyüktü. Bu kadar büyük beklentileri karşılaması dahi büyük bir övgüyü hak ediyor. Vargas, Fenerbahçe ile kazandığı Sultanlar Ligi şampiyonluğundan sonra hiç hız kesmeyerek ulusal takım sezonunu 2 MVP ödülü eklediği altın madalyalarla bitirdi. Özellikle Avrupa Şampiyonası yarı finalinde İtalya’ya karşı 2-1 mağlupken 4. setin sonunda ve 41 sayı aldığı final maçı boyunca koyduğu ağırlık ve el yakan son toplardaki mükemmele yakın performansı ile bizi meşhur “vadedilmiş topraklara” ulaştırdı. Yılın tartışmasız en iyisiydi. Umarız bir an önce omuz sakatlığı ile ilgili güzel haberler alacağız ve kendisini tekrar izleyebileceğiz.

• Yılın Smaçörü – Hande Baladın: Burada önce Ebrar’dan bahsetmemiz lazım, Ebrar eğer Vargas’ın gelişi sonrası smaçör pozisyonuna bu kadar çabuk adapte olarak bize hücumda yepyeni alternatifler kazandırmasa ve bu yeni pozisyonunda servis karşılama dahil beklenenden daha iyi bir savunma performansı göstermese muhtemelen Vargas’ın takıma girişi de bu kadar değerli olmayacaktı, o yüzden rüya gibi geçen yazın ardından ona hak ettiği övgünün pek de verilmediğini düşünüyorum. Onun katkılarını göz ardı etmeden, yılın smaçörü olarak, yılın ikinci yarısında adeta zümrüdü anka kuşu gibi yeniden doğan Hande Baladın’ı göstermem lazım. Olimpiyat elemelerini takımın en çok blok yapan ve en çok servis karşılayan ismi aynı zamanda en iyi hücum eden smaçörüydü. Saha dışında da onu zorlayan mental bir dönemden geçmesine rağmen, tam da bu zorlukların en çok onu rahatsız ettiği dönemde formunu artırması, onun çok da sağlam bir sporcu karakterine sahip olduğunun göstergesi. Yılı, Dünya Kulüpler Şampiyonası’nın en iyi smaçörü ödülüyle kapatmaması onun yetersizliği değil FIVB’in adaletsizliği.

• Yılın Liberosu – Gizem Örge: 2023 Mayıs ayındaki VNL’de sahaya çıkmadan önceki birkaç yıl Gizem Örge için çok ilginç geçti. TVF, ona “sen dünyanın en üst düzey 2 liginden birinin en iyi liberosusun” diyerek sezon sonu ödülü veriyor, birkaç gün sonra açıklanan ulusal takım kadrolarına alınmıyor, aynı TVF’nin başkanı “kadroya alınmayanlar daha fazla çalışacak, spekülasyon yapmayacak” diye röportaj veriyordu. Kimse hala kendisinin antrenör-federasyon ortaklığında yıllarca kadrodan uzak tutulmasının gerçek nedenini bilmiyor (taktiksel, disiplin, tecrübe, son olarak ortaya atılan müthiş bahane uçak kaçırma vs.). İtalya antrenörü Mazzanti dahi, haklı haksız ayrı mesele, De Gennaro gibi bir liberoyu kadroya almama sebebini açıklarken, biz bu açıklamadan mahrum bırakıldık. Gizem döndüğü ilk turnuva 2023 VNL’in en iyi liberosu seçilerek nasıl bir yaz geçireceğinin mesajını verdi ve harika bir performans göstererek taraflı tarafsız herkes açısından dünya çapında bir libero olduğunu kanıtladı. Gizem ayrıca Fenerbahçe’ye geldiğinden beri ilk kez şampiyonluk kazandı ve ligin en iyi liberosu ödülünü üst üste 2. kez kazandı. Onun için rüya gibi bir sezon.

• Yılın Orta Oyuncusu – Eda Erdem: Bunu hep söylüyorum. Eda Erdem’in, kafasında havluyla, Güney Kore’ye 3-2 kaybedilen 2020 Olimpiyatları çeyrek final maçı sonrası, sahada panoların önünde otururkenki fotoğrafına bakıp şöyle diyenler çok olmuştu: Son olimpiyatında böyle bir fırsatı kaçırdığı için ağlıyor. Bugün “acaba 2028 olimpiyatlarında oynar mı?” diye birbirimize soruyoruz. Eda, dünyanın en çok saygı gören oyuncularından birisi, hatta objektif olmak gerekirse farklı takımlardan, antrenörlerden ve hatta spikerlerden aldığı tepkilere bakılırsa en çok saygı göreni. 36 yaşında, heykeli dikilecek kadın (temenni değil gerçek), aynı zamanda bir sporcunun kendisine nasıl bakması gerektiğinin de karşılığı. Paris için en çok sabırsızlananlardan birisi de o ve bu harika yılın ardından mevkisinde onu zirveye oturtmamak haksızlık olurdu.

• Yılın pasörü – Elif Şahin: Aslında Demir Perde’nin yıkılmasının ardından sadece 1 kez, 2008’de olimpiyat vizesi almış Polonya’yı tarihinde 4. kez olimpiyatlara götüren Joanna Wołosz’un ve tabii ki Türkiye ile Vakıfbank’ta kazanılan başarının mimarlarından Cansu Özbay’ın adını anmadan bu maddeyi geçemeyiz, fakat bu madde benim en kişisel seçimlerimden olacak. Elif Şahin bu yıl Türkiye kadrosunun en genç ismiydi. Bugün Eczacıbaşı’nda takım arkadaşı Naz Aydemir Akyol’un 16 yaşında omuzlarına aldığı as pasörlük yüküne benzer şekilde, 22 yaşında çok önemli bir yükü omuzlarına aldı ve yıl bittiğinde Dünya Kulüpler Şampiyonası’nın en iyi pasörü ödülünü bileğinin hakkıyla kazanmıştı. İtalya maçının final setindeki servis turu, Santarelli’nin, zaman zaman beklenenin altında kaldığı maçlarda bile kendisinden kesmediği ümidi boşa çıkarmaması ve uzun boyunun avantajını çok iyi kullandığı file önü savunması ile pırıl pırıl bir yıl geçirdi.

• Yılın maçı: Burada Eurovolley 2023 yarı finalindeki İtalya maçındaki geri dönüş, bu maçı bizim açısından unutulmazlardan yapsa da, karar setindeki büyük üstünlüğümüz ve 3. Setteki İtalya lehine olan farkın tarafsız gözle izleyenler için biraz keyif düşürücü olduğunu söylemek lazım, bu açıdan turnuva finali, karar seti 15-13 bitmiş Türkiye-Sırbistan maçını seçmek durumundayım.

• Yılın sayısı: Burada 2 sayı arasında paylaşım yapmam lazım. 2023 EuroVolley yarı finalinde İtalya karşısında setlerde 2-1 4.sette 20-18 geride iken Ebrar’ın ısrarları ve GDS sonrası gelen ace (maçın 21-18 yerine 20-19’a gelmesi) ve Zehra Güneş’in finaldeki Sırbistan maçının karar setinde fark hiçbir zaman 1 sayıyı geçmemişken Tijana Boskovic’e yaptığı, skoru 12-10’a getiren “canavar blok”.

• Yılın Voleybol Olayı: Amerika Kolej Ligi takımı Nebraska Üniversitesi’nin Omaha Üniversitesi ile Memorial Stadyumu’nda yaptığı maçtaki 92 bin 3 seyirci ve 2023 Avrupa Şampiyonası açılışının Verona Arenası’nda olması.

• Yılın Hayal Kırıklığı: Davide Mazzanti’nin yeniden yapılanma felsefesiyle yola çıktığı ve birçok ağır topu kadro dışı bıraktığı İtalya’nın VNL ve Avrupa Şampiyonası’nı madalyasız kapatmasından sonra olimpiyat vizesini dahi alamaması ve Mazzanti’nin bu yapılanmayı 1 yıl dahi hayata geçiremeden görevden alınışı.

• Yılın Çıkış Yapan Oyuncusu – Martyna Lukasik: Polonyalı 24 yaşındaki smaçör sadece 2023 VNL’de rüya takıma seçilmekle kalmadı, olimpiyat vizesi alan ülkesinin kendi evindeki elemelerde Magdelena Stysiak sonrası hücum yükünü en fazla çeken ismiydi. Olimpiyat performansına göre kendisine Türkiye veya İtalya liglerinden birisinin yolu görünebilir.